‘Ik wil alleen weten wat er gaat gebeuren, we begrijpen dat de grens niet meer open gaat, maar we hebben geen idee waar we heen moeten.’ Tegenover mij zit Ali met zijn hele gezin. We zitten in een tent, de plek die de Syrische familie de afgelopen twee en een halve maand ‘thuis’ noemt. Het onofficiële kamp in Eidomeni zit vol met dit soort families. Naar schatting 10.000 vluchtelingen. Macedonië heeft begin maart de grens afgesloten om te voorkomen dat vluchtelingen doorreizen naar het Noorden. Deze mensen zitten nu dus vast in Griekenland. De aanblik van het kamp zal mening mens choqueren. Duizenden tentjes, dicht op elkaar en zonder enig overzicht. Eigenlijk doet het een beetje denken aan een festival camping, alleen ontbreekt de gezellige sfeer en de vrolijkheid. Het regent in ieder geval niet meer.
Vrijwilligers in Eidomeni maken zich zorgen over de situatie. De onrust neemt toe, er zijn vaak kleine ruzies. Soms komen er mensen om spullen te doneren. Dit is goed bedoeld maar als het niet op de goede manier wordt uitgedeeld ontstaan er gevechten. Mannen en vrouwen moeten altijd een aparte rij vormen, samen gaat het niet goed. Spanningen in het kamp vinden hun oorzaak bij het uitdelen van goederen of in de rij voor het eten. De plekken waar het eten te halen is, zijn niet goed verdeeld over het kamp, zo kan het zijn dat de ene helft van het kamp voorzien is terwijl de andere helft niks heeft kunnen krijgen. Daarnaast ontstaan er spanningen tussen verschillende nationaliteiten, dit loopt soms zo hoog op dat er gevechten ontstaan.
Vrijwilligers in Eidomeni maken zich zorgen over de situatie. De onrust neemt toe, er zijn vaak kleine ruzies. Soms komen er mensen om spullen te doneren. Dit is goed bedoeld maar als het niet op de goede manier wordt uitgedeeld ontstaan er gevechten. Mannen en vrouwen moeten altijd een aparte rij vormen, samen gaat het niet goed. Spanningen in het kamp vinden hun oorzaak bij het uitdelen van goederen of in de rij voor het eten. De plekken waar het eten te halen is, zijn niet goed verdeeld over het kamp, zo kan het zijn dat de ene helft van het kamp voorzien is terwijl de andere helft niks heeft kunnen krijgen. Daarnaast ontstaan er spanningen tussen verschillende nationaliteiten, dit loopt soms zo hoog op dat er gevechten ontstaan.
Terwijl ik hier rondloop kan ik maar niet begrijpen hoe het mogelijk is dat wij in een van rijkste continenten niet in staat zijn om te zorgen voor de mensen die de afgelopen maanden gevlucht zijn voor oorlog en geweld.
Waarom lukt het ons dan niet om dit probleem, nu ongeveer 54.000 vluchtelingen in Griekenland, op een menswaardige en humane manier op te lossen?
Tot mijn spijt lijkt het dat ik moet concluderen dat wij dit simpelweg niet willen. Als we echt zouden proberen dan zouden we toch in staat moeten zijn deze 54.000 mensen op te nemen in Europa? Wat voor een aantal is dat op een bevolking van 500 miljoen?
Als ik het heb over de onwil om te helpen, dan heb ik het niet over Griekenland. Op basis van de afgelopen dagen ben ik verbaasd over de moeite die Griekenland doet om te kunnen zorgen voor alle vluchtelingen in het land. Ondanks hun eigen faillissement en de verschrikkelijke economische crisis met 50% jeugdwerkloosheid ploetert Griekenland door. Ja, tuurlijk zijn er dingen die niet goed lopen en tuurlijk is er kritiek te geven op de regering, maar dit is niet het probleem van één enkel land. Begrijp me niet verkeerd, ik wil niet zeggen dat Griekenland geen enkele steun ontvangt van de rest van de EU, ik verbaas me simpelweg over het uit de hand lopen van de situatie.
Nadenkend over de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog waarschuwde Hannah Arendt in 1951 dat ras, maar ook religie, of ‘vreemdelingen’ konden zorgen voor an escape into an irresponsibility where nothing human could any longer exist, and [where] bureaucracy was the result of a responsibility that no man can bear for his fellow- man and no people for another people (Arendt, 1951, p.207). Ik denk dat we dit ter harte moeten nemen en op moeten passen dat officiële overeenkomsten over vluchtelingen geen excuus worden voor inhumaan gedrag als reactie op het anders-zijn van vooral islamitische vluchtelingen.
Europa heeft nu een deal met Turkije. Europa heeft beloofd de ‘oude’ vluchtelingen van voor de deal, zoals Ali en zijn familie over de lidstaten te verdelen. Nieuwe vluchtelingen van na de deal, moeten terug naar Turkije, behalve als ze asielaanvragen in Griekenland. Als Europa het nu af laat weten, blijft het probleem van de 46.000 oude vluchtelingen dus op het bord van Griekenland liggen. Binnen deze deal met Turkije moeten we oppassen dat wij ons niet verliezen in het afgeven van verantwoordelijkheid. Na dagen te hebben geluisterd naar allerlei feiten en meningen over deze deal met Turkije moet ik eerlijk toegeven nog steeds niet duidelijk te hebben wat het precies inhoudt. Het is me wel duidelijk dat binnen de problematiek van de bureaucratie van de deal, we kunnen vergeten dat de lidstaten van de EU ook andere verantwoordelijkheden hebben. We moeten oppassen voor het afschuiven van het probleem op Griekenland enTurkije. We moeten ons niet verschuilen achter de ingewikkelde afspraken en processen over relocatie of asielaanvraag. We moeten met zijn allen onze persoonlijke verantwoordelijkheid nemen, niet vanwege een lidmaatschap in een verbond of als gevolg van een deal. We moeten die verantwoordelijkheid nemen van mens tot mens.
Deze mensen zijn niet gevaarlijk, het zijn mensen op zoek naar iets beters, treurend om hun verloren leven. Wie kan dat deze mensen kwalijk nemen?
Waarom lukt het ons dan niet om dit probleem, nu ongeveer 54.000 vluchtelingen in Griekenland, op een menswaardige en humane manier op te lossen?
Tot mijn spijt lijkt het dat ik moet concluderen dat wij dit simpelweg niet willen. Als we echt zouden proberen dan zouden we toch in staat moeten zijn deze 54.000 mensen op te nemen in Europa? Wat voor een aantal is dat op een bevolking van 500 miljoen?
Als ik het heb over de onwil om te helpen, dan heb ik het niet over Griekenland. Op basis van de afgelopen dagen ben ik verbaasd over de moeite die Griekenland doet om te kunnen zorgen voor alle vluchtelingen in het land. Ondanks hun eigen faillissement en de verschrikkelijke economische crisis met 50% jeugdwerkloosheid ploetert Griekenland door. Ja, tuurlijk zijn er dingen die niet goed lopen en tuurlijk is er kritiek te geven op de regering, maar dit is niet het probleem van één enkel land. Begrijp me niet verkeerd, ik wil niet zeggen dat Griekenland geen enkele steun ontvangt van de rest van de EU, ik verbaas me simpelweg over het uit de hand lopen van de situatie.
Nadenkend over de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog waarschuwde Hannah Arendt in 1951 dat ras, maar ook religie, of ‘vreemdelingen’ konden zorgen voor an escape into an irresponsibility where nothing human could any longer exist, and [where] bureaucracy was the result of a responsibility that no man can bear for his fellow- man and no people for another people (Arendt, 1951, p.207). Ik denk dat we dit ter harte moeten nemen en op moeten passen dat officiële overeenkomsten over vluchtelingen geen excuus worden voor inhumaan gedrag als reactie op het anders-zijn van vooral islamitische vluchtelingen.
Europa heeft nu een deal met Turkije. Europa heeft beloofd de ‘oude’ vluchtelingen van voor de deal, zoals Ali en zijn familie over de lidstaten te verdelen. Nieuwe vluchtelingen van na de deal, moeten terug naar Turkije, behalve als ze asielaanvragen in Griekenland. Als Europa het nu af laat weten, blijft het probleem van de 46.000 oude vluchtelingen dus op het bord van Griekenland liggen. Binnen deze deal met Turkije moeten we oppassen dat wij ons niet verliezen in het afgeven van verantwoordelijkheid. Na dagen te hebben geluisterd naar allerlei feiten en meningen over deze deal met Turkije moet ik eerlijk toegeven nog steeds niet duidelijk te hebben wat het precies inhoudt. Het is me wel duidelijk dat binnen de problematiek van de bureaucratie van de deal, we kunnen vergeten dat de lidstaten van de EU ook andere verantwoordelijkheden hebben. We moeten oppassen voor het afschuiven van het probleem op Griekenland enTurkije. We moeten ons niet verschuilen achter de ingewikkelde afspraken en processen over relocatie of asielaanvraag. We moeten met zijn allen onze persoonlijke verantwoordelijkheid nemen, niet vanwege een lidmaatschap in een verbond of als gevolg van een deal. We moeten die verantwoordelijkheid nemen van mens tot mens.
Deze mensen zijn niet gevaarlijk, het zijn mensen op zoek naar iets beters, treurend om hun verloren leven. Wie kan dat deze mensen kwalijk nemen?